نامه سرگشاده دو شهید گمنام به شهردار نورآباد+عکس

عزیز دل برادر ، بیا و ما رو هم دریاب ، حداقل بخاطر این مردم قدر شناس و مهمون نواز که اینقدر به شهدا ارادت دارند…

---

سلام آقا اسماعیل ، ببخشید راحت حرف میزنیم ما بلد نیستیم از القاب امروزی شما زمینی ها استفاده کنیم واسه همین همون اسماعیل صدات میزنیم.

حاجی ! قربون شکل ماهت ، چرا گهگاهی به ما سر نمیزنی ، میترسی بیای چیزی ازت بخوایم ، میترسی بیای کم و کاستی این تپه رو ببینی ناچارأ به زحمت بیوفتی؟

چکار  کنیم ما هم دل داریم دیگه ، دستمون از دنیا کوتاه شده چشممون به دستای شماست.

ما شش تا شهید بی نام و نشان بودیم توی دل خاک بی رحم عراق جا مونده بودیم ، خیلی اذیت شدیم سالها طول کشید تا اینکه خدا دعامون رو اجابت کرد آخه از خدا خواستیم در عوض سالها غربت نشینی امکان کوچ ما رو به ایران عزیز فراهم کنه ، یه شب سحر بهمون خبر دادن که دعاتون مستجاب شده دارید میرید ایران (استان لرستان) سرزمین مهر و عاطفه ، سرزمین آدمیان بی آلایش و پاک ، خیلی خوشحال شدیم ، ما شش نفر بودیم ، پیکرهای ما رو بین سه شهر پلدختر ، الشتر و نورآباد تقسیم کردند ،  این کوچ ما شهریور سال ۹۰ اتفاق افتاد.

دوران جنگ همرزم های زیادی از همین دلفان شما داشتم ، بعضی هاشون شهید شدن و الان اکثر شب ها میان به ما سر میزنن برخی هاشون جانبازند و گاهی اوقات میان روی قبرمون فاتحه ای میخونن و میرن  ، چه انسانهای پاکی ، اون روزها خیلی از مهمان داری و سادگی مردمان سرزمین شون حرف میزدن ، می گفتن به دلفان میگن دیار مهرورزی ، الحق والانصاف که دیار مهرورزی لایق ترین اسم مردم این دیار است.

از زمانی که ما رو مهمان این خاک کردن کوچکترین بی مهری ازشون ندیدیم ، ما رو لایق دونستن و قُبورمون شده زیارتگاه دلهای پاکشون ، اما…

اما دلمون از مسئولین این سرزمین خون شده ، دلمون از پشت میز نشین های این دیار خونِ ، چهار شهیدی که با ما اومدن لرستان و در پلدختر و الشتر سکونت کردند بهترین امکانات واسشون فراهم شد ، واسه اونا که نه ، واسه زائراشون ، واسه مردمی که میان دیدارشون ، محل دفنشون آباد شده ، پر شده از درخت و سبزه ، آب آشامیدنی ، جاده دسترسی به تپه شون رو آسفالت کردن …

اما ما چی ، وقتی می بینیم زائرامون این تپه خاکی رو میان بالا و این جا هم هیچ امکاناتی واسه پذیرایشون نداریم حتی یه سایه واسه نشستن ، کلی شرمنده میشیم…

البته باید بگیم آقا اسماعیل خدا پدر و مادر تو یکی و مسئول اداره برق شهرتون رو بیامرزه ، آقای حسن پور رو میگم ، حداقل ترتیب این ستون های برق جدید و آبرومند رو دادید و مقداری آبروداری شد ، اما چی بگم از این جاده خاکی ، از این ساخت و ساز (پروژه) طولانی ، فکر کنم اون برج میلاد تهران هم اینقدر طولانی نشد.

حاج اسماعیل ، تو دیگه چرا؟ بیا جان مادرت بخاطر خدا یه فکری واسه این جاده خاکی بُکن ، اون روز یه خانواده اومده بودن به ما سری بزنن ، بابای خانواده هی زیر و دور و بر ماشینش رو نگاه میکرد انگار دنبال یه صدای تق و توق می گشت ، نمی دونم بخاطر جاده خاکی ما بوده یا دست اندازهای توی کوچه و خیابونای شهرتون ، اما هر چی که بود ما رو هم ناراحت کرد ، آخه مگه خرج این جاده چقدر میشه…

عزیز دل برادر ، بیا و ما رو هم دریاب ، حداقل بخاطر این مردم قدر شناس و مهمون نواز که اینقدر به شهدا ارادت دارند.

تصاویری از اجرای دعای ندبه در صبح نیمه شعبان سال ۹۳ مصادف با میلاد منجی عالم بشریت حضرت مهدی(ع)